bilincin firarı

bazı geceler

gölgem bile yabancı geliyor

beni ben sanmıyor artık

bir sigara yakıyorum kendime benzesin diye

hissedemiyorum…

kendi içine çökmüş bir istasyon gibiyim 

hislerimden tren geçmiyor 

ama raylar hala gıcırdıyor

aşk?

bir zamanlar üstüme tam oturan bir gömlekti

şimdi denersem yırtılır gibi geliyor

içime gömdüklerimin toprağında boş bir arazi

ve orada açmayı unutan bir çiçek var

susuyorum…

ama paslı bıçaklara iki kelam ediyorum:

“kendi kendini dilimleyen bir düşüncenin hüznüyüm belki de” 

yaşamak denilen bu küçük infial

her gün biraz daha yaklaşıyor kendini feshetmeye

uyanıkken bile uyanmamış gibiyim

bilincim kendi etrafında dönüyor

bir sonsuzluk düşüncesine çarpa çarpa parçalanıyorum

her sabah kendimin kırık bir kopyası olarak uyanıyorum 

ve suretim, benden çok geçmişimin yorgunluğuna benziyor