şemsiyeden hüzünler bırakamadığım bir mevsimsizlik

bir aşk meşalesi dürterdi göz kapaklarımı

nasıl uyuyabilirdim sen ruhumda dans ederken 

yollarını gösteren pusulalar aradım yalnızlığımda

sen uzaklaştıkça ben kayboldum bildiğim sokaklarda

oturup öylece bekledim

ama hiç dinmedi canımın acısı

yağmur benim en iyi dostumdu

ayıp ettim biraz ona

içindeki güneşi gördükten sonra bekleyemedim onu

ama duraklarda sigara yakıp beklediğim otobüsler gibi bekledim seni

sigarayı yaksam da hiç gelmedin..

sonra dostumu aradım 

o da gelmedi 

bir bulutu boşaltacak kadar doluydum oysa

dostumu bekleyecek yüzüm de kalmadı

ben de gözlerimdeki sağanaklara sarılıp uyudum 

gözyaşlarımı dahi sek içtim

uyuşsun diye canımın acısı