ölümle aşkın diyalektiği

beti benzi atmış bir şair adalarda gezerdi

alkolle yıkardı içinde bir türlü dolmamış o sevgiyi

arınmak için sevgisizlikten

sokak sokak gezerdi

boş bankları görünce bir ağrı nüksederdi 

bir kelebeğin belini sıkmışcasına kemeri

insanoğlu istanbulda yaşamak ölüm derdi 

ama galatanın gözleriydi aşkla diyalektiği 

veremliydi bu aşkın çileği 

insanı hasta ederdi 

karlar kapatsa da karanlığın sesini

bir öksürük korosu çalardı geceleri

şair bilirdi

birinin tabutuna sarıldığında

ölüm de aşk kadar gerçekti

yalnız ölüm de aşk da biterdi 

belki de bazen ikisi de aynı şeydi