istanbuldayım

yeni yıllara tutunamaz oldum

sanki büyüdükçe daha aşağılık oluyordu bu dünya

en büyük senfonilerin kıyısındaydı yalnızlığım

bozuk bir plak gibi dönüp duruyordum oracıkta

hayatta hissettiğim tek yer istanbuldu

o da benim gibi yorgundu

tutunamıyordu yeni yıllara

kalabalıklaştıkça daha da yalnızlaşıyordu

beyfendileri ölü çiçekler topluyordu aşkın bahçelerinden

en kötüsü de

artık gökyüzünde çocukların balonları uçmuyordu..

istanbulun değerli anıları gibiydim

tramvaylara bile

ara gülerin perdesinden bakardım

ben sokaklardan geçerken 

70lerin istanbul’unda karlar yağardı

kar topu oynardık içimdeki çocukla 

ve soba gibi ısınırdım o soğukta.

geçmişine de geleceğine de sığındım

ne istanbul anıları olmadan yaşabilirdi 

ne de ben onsuz…

istanbul’u yalnızlığa terkedenler utansın

demişti babaannem

ve seninle tanıştım

gözlerine baktığımda 

onu asla yalnızlığa terketmemek üzere

vesikalık bir geçmiş seçmiştim ben de istanbuldan

şimdiyse yoksun..

artık nostalji

kaybolan güzellikler için duyulan bir acıysa da

ben yine de istanbuldayım