Araf Sahnesi

yokluğunda gecelere sığmaya çalışırken

sabahları her şeyin bu kadar belirgin olmasına rağmen içimizdekileri görememenin ne kadar anlamsız olduğunu düşündüm

içimdeki seni görseydi insanlar

hayatın cennetten pek bir farkının olmadığını anlayacaklardı

ama cehennem de vardı içlerimizde

yansak da bir türlü kül olup kurtulamadığımız

hayat bir araf sahnesiydi

biz de küçük oyuncularıydık

ayran gönüllü bir ölüm vardı bir de yolun sonunda

farklı bedenlerimizi öpmek icin yanıp tutuşan

bazıları öpüşmeyi sevmezdi 

intihar süsü verirlerdi değersiz yaşamlarına

bazıları için de toprağa gömülmüş kalplerine son kez uğrayan güneşti bu öpücük

hayat kanserine yapıştırılmış huzurlu bir yara bandıydı..