tabutta kozalarımızın ipleri dolanmış ellerimize

elimizde mumla bir tabuta kapatmışlar bizi

atmışlar venüsün halkasına

nefes aldıkça dönüyoruz etrafımızdaki cisimlerle

mum çalsa da kalan oksijenimi

yüzünü görmeden ölmeyeceğim

başımı döndürüyor sessizliğin fısıltısı

hissediyoruz bu darlığın darbesini

ama ikimiz de biliyoruz sıkışmanın ne demek olduğunu

kozalar acıtacak biraz daha canımızı

ve ben kelebek olduğunu görmeden ölmeyeceğim

-Metehan Yılmaz

(6 Kasım, 2021)