İstanbulda vapurları çalıştırır kırmızı ipleri bağlanmış ruhlar

iki kaybolmuş insan

birbirlerini tanımıyorlar

aynı hüzünle dolaşıp

aynı havada dans ediyorlar

kalpleri kırık

ama göğüs kafeslerine denizler sığar

delik ruhlarına sızıyor dinledikleri şarkılar

tüyleri ürperiyor karmaşık yeislerin dalgasındaki zemine

bir de göz yaşları karışıyor balık sürülerinin yemine

aynı sokaklarda bulunmuşlar daha önce aynı bulutların altında ıslanmışlar

birisi bir diğerinin ayakkabı izini kapatmış

biri diğerinin para üstüyle şarap almış

farklı aralıklarla aynı vapurun koltuğuna oturmuşlar

izlemişler istanbulun güzel mavisini

bir de simit atmışlar martılara

tatlı bir hüzünle sigara yakmışlar arka sokakta

kalabalığa karışmışlar istiklalde

insanlardan ayrı iki canlı gibi yürümüşler

varlıkları parlamış her solduklarında

bir müzeye benzemiş bu ikili

dünyanın eğip büktüğü bütün yaraları taşımışlar içlerinde

-Metehan Yılmaz

(21 Ağustos, 2021)